głos z zaświatów -dowód na życie po śmierci -apel do lekarzy,autosugestia, motywacja do życia

Pokrótce więc nakreślę sytuację- lekko ponad rok temu moja mama borykała się z
rakiem piersi, bardzo nas wtedy wspierałeś, rozmawiałeś z nią nawet, dając
ogromną nadzieję na pełne zdrowie. Niestety Mama zdecydowała się odejść do domu
Ojczulka, z resztą zaraz potem również Ci o tym pisałam :) W każdym razie jeden
z Twoich filmów (a propos filmów, które polecasz) natchnął mnie do napisania tej
wiadomości. W którymś momencie wspomniałeś tam o filmie "Nasz dom". Oglądałam go
już kilka lat temu więc wiem o czym mówi. Chciałam natomiast podzielić się z
Tobą pewnym procesem z którym zetknęłam się po śmierci mamy, po części
potwierdzającym przesłanie tego dzieła. Przez wiele miesięcy mama zupełnie nie
śniła się ani mi, ani nikomu z rodziny. Jedynie jakieś 2 dni po odejściu, tuż
przed moim przebudzeniem ze snu "nakrzyczała" na mnie, że mam nigdy nie wątpić w
to, że z nami jest :D Fakt, miałam wtedy mały żal o to, że jednak podjęła
decyzję o odejściu. Ale najciekawsze działo się później. Jakieś 4 miesiące po
śmierci przyśniła się mojej cioci (a swojej siostrze). Ciocia opowiadała mi ten
sen mówiąc "Zobaczyłam Bożenkę idącą gdzieś przed siebie, była bardzo zamyślona
i skupiona. Krzyknęłam więc do niej >Bożenko! Bożenko, powiedz co u Ciebie?
Jak miło Cię widzieć!< i uściskałam ją mocno. Ona popatrzyła na mnie i
powiedziała spokojnie > jeszcze nie teraz, jeszcze mam coś do
przerobienia<". Wiedziałam, że ciocia dostała jakiś jeszcze głębszy przekaz,
co za chwilę sama mi potwierdziła, że wszyscy tak czekają na wiadomość o tym jak
sobie moja mama radzi i czy jest szczęśliwa, ale ona jeszcze przepracowuje pewne
rzeczy z tego życia i odezwie się kiedy doprowadzi to do końca. Minęło kilka
kolejnych miesięcy, mnie zaczęły męczyć wyrzuty sumienia, że nie wystarczająco
dobrze opiekowałam się nią w czasie choroby, że mogłam bardziej, lepiej, więcej.
Tak zwyczajnie po ludzku. I któregoś ranka, między snem a jawą pojawiła się
Mama. Jeszcze nie otworzyłam oczu, ale wiem, ze już nie śniłam. Mama zabrała
mnie do miejsca w którym teraz jest i pokazała mi jak to wygląda dalej, po
odejściu z tego świata. Rozmawiała ze mną już nie jako moja Mama, tylko jako
Bliska mi dusza, która teraz przeszła "przeszkolenie" i zamknęła swoje życie
jako Bożena. Pokazała mi to tak jakby po skończonym "meczu" wróciła do domu i
przeanalizowała całą rozgrywkę, wysnuwając wnioski i lekcje. Wyjaśniła, że nie
powinnam mieć wyrzutów sumienia w stosunku do tego co było, bo ona ma pełen
obraz na każdą sytuację. Że wracając do DOMU zostajemy podłączeni ponownie do
"wszechwiedzy" i nie czuje się żadnych urazów, nie ma złości i żalu. Jest pełne
zrozumienie. Na koniec powiedziała, że jest przeszczęśliwa, że poprowadziła
swoją drogę życia jako Bożena, będąc dobrym człowiekiem, starając się nikogo nie
krzywdzić, a wręcz pomagając i dając ludziom szczęście i wsparcie. I powiem Ci
Aronie, że widząc jak ta cząstka jej całej Duszy nazwana tu na ziemi Bożeną,
złączyła się z tym jej prawdziwym "JA", byłam pod ogromnym wrażeniem jak nasze
Dusze są przepiękne i silne. A jednocześnie czułam to połączenie wszystkiego ze
wszystkim. Tą jedność Boskiego stworzenia :) Niesamowite! Od tej pory odeszły mi
wyrzuty sumienia i cieszę się, że mogłam przez pewien czas żyć na tym świecie z
tą piękną Duszą. Niesamowite! ;) Zawsze czułam całą sobą, że jest tzw 'życie po
śmierci", ale to co zobaczyłam przeszło moje najśmielsze ludzkie wyobrażenie :)
Teraz już cała sobą wiem, że to tutaj to tylko rodzaj podróży który odbywamy, by
potem powrócić do DOMKU żeby opowiedzieć wszystkim jakie cudowne przygody
przeżyliśmy :)

I taką fajną
sytuacją chciałam się z Tobą podzielić. Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę
przepięknej dalszej przygody zwanej życiem!

 

Iza :)