WALKA Z RAKIEM -HISTORIA MAGDY- PROŚBA O POMOC DLA MAGDY

Witam ,

Mam na imię Magdalena

„….zawsze chciałam napisać coś duchowego ...i chciałam pływać ,ponieważ kocham wodę i zawsze ,jak tylko wchodziłam do wody i z każdym krokiem w głąb niej , czułam ,jak zanurzam się w przestrzeń ,która mnie uszczęśliwia ,do której należę i która obmywając mnie uzdrawia mnie na jakimś poza moim zrozumieniem wewnętrznym  poziomie ...a kiedy nurkowałam zanurzałam się w przestrzeń ,gdzie pomimo burz i deszczu na zewnątrz, czasem sztormów  była i jest przestrzeń ,gdzie wszystko jest nieporuszone, ciche, spokojne ,bezpieczne i ...takie swojskie ...gdzie ja taka się staję dla siebie ...i gdzie odnajduję sama dla siebie taką przestrzeń w sobie

 - bezpieczna, cichą, nieporuszoną ...za każdym razem tak się działo ..hm hm hm ...

Czasami w życiu jest taki czas ,gdzie czas deszczu i burz a chwilami sztormów trwa ....chwilę ..dwie ...lub dłużej ...i mamy wtedy wybór : jak zachowamy się w związku z tym, że pada ...właśnie ,gdy pisze ten tekst teraz pada za oknem i oprócz tego, że siedzę za ekranem komputera patrzę raz po raz za okno i widzę ludzi biegnących na dworze, żeby nie zmoknąć ...a ja mam w sobie takie obraz ,jak małe dzieci ,potrafią się cieszyć z deszczu i tańczyć w deszczu ....patrząc w niebo ....z radością ...z otwartymi ramionami ...wirując ...otworzyć się na to co jest ....Otworzyć się na to co jest ...stanąć mocno na ziemi ,poczuć grunt pod stopami ,na tyle mocno, aby stać pewnie i na tyle elastycznie i lekko, aby tańczyć ...wciągnąć powietrze aż do płuc i poczuć, jak oddech życia przepływa i rozświetla płuca i przenika dalej ...i poczuć swoje serce ,które bije ...które żyje...które jest ...poczuć się  jak kwiat, który otwiera się na życiodajne krople deszczu ...gdzie każde spotkanie kwiatu z deszczem i deszczu z kwiatem ...jest misterium ...doskonałego dopasowania i współbrzmienia ...miłości wdawaniu i braniu ...w otwarciu się i przyjmowaniu w miłości i w dawaniu w miłości ...z miłością ...

Tak ...to jest ten wybór ...jak podejść do tego, że dzisiaj pada ...potraktować to jako ....błogosławieństwo ...lub jako przekleństwo ...schować się przed deszczem w ukryciu ,żeby nie zmoknąć ....czy wyjść ...i po pierwszym dyskomforcie, że pada a ty ...musisz iść ...idziesz ..idziesz ...idziesz ...krok za krokiem ...im pada mocniej ,idziesz coraz uważniej i wolniej ...na początku, żeby się nie przewrócić i nie upaść ...później myślisz sobie ....mogę iść nawet ,gdy pada ...bo ...bo ....przecież nie jestem z cukru ...mam dwie nogi, które są zdolne do chodzenia ...wiec idę ,tam gdzie moje serce chce iść ...i gdy pada coraz mocniej ,tak patrzysz coraz uważniej pod nogi - a mniej na boki ....coraz uważniej w siebie i do siebie a nie na zewnątrz ...ale właściwie, jaka  mocno pada i jeszcze wieje  ...to i tak niewiele widać na zewnątrz ...czasami przebiega ktoś obok Ciebie uciekając przed deszczem ...biegnąc i złorzecząc i wściekając się, że pada ...masz już całe przemoczone włosy ...ściągasz okulary ,bo nie mają wycieraczek (że nikt na to nie wpadł ) ...i patrzysz już bez żadnych szyb na to co przed Tobą ,ponieważ patrzysz no to ,co w Tobie ...uważnie, szczerze, czasami z uśmiechem ,bo podoba ci się to ,co widzisz a czasami ,chciałbyś/chciałabyś  odwrócić wzrok ,bo nie podoba ci się ,to co w sobie jeszcze nosisz ....no ale idziesz ...i chcąc /nie chcąc zaprzyjaźniasz się ze sobą podczas tej podróży ..lepiej być swoim przyjacielem niż wrogiem no nie ? myślisz sobie ...stwierdzasz, że w większości czasu i dróg  - jesteś jedynym towarzyszem swojej podroży ...większość jest gdzie indziej ...w domu ...a może i nie ...ale chwilami tak myślisz ...i przypominają Ci się chwile z ciepłą herbatą w dłoni ...zapaloną ,gdzieś na stoliczku świeczka z Ikei ...cicho ,spokojnie ,bezpiecznie ....sucho ....tak ...trochę jak życie, które było...twoim ....

Za długo nie zatrzymujesz się jednak na tych wspomnieniach ,bo musisz uważać  jak idziesz i gdzie idziesz ...a to wymaga bycia tu i teraz ...a twoje bycie tu i teraz zakłada nie mniej ni więcej Podróż, w której właśnie jesteś...i jesteś tu a nie tam ...

Im mocniej pada, musisz coraz mocniej przypominać sobie i zadawać sobie pytanie -po co idziesz tam ,gdzie idziesz? dlaczego idziesz tam ,gdzie idziesz? ...bo inaczej dawno już byś zawrócił/zawróciła ...i jesteś często przekonana, ze w ogóle byś nie wystawiła nosa na taka pogodę ...

Tak więc dlaczego idziesz i gdzie idziesz ?jest pytaniem, które zadajesz sobie w tych chwilach ,kiedy tak leje, że wydaje Ci się, że już nie masz sił ..że już nie wierzysz , że jest jakieś lepsze jutro dla Ciebie i że ...co tu dużo mówić ...w ogóle jest dla Ciebie jakieś jutro ... i bynajmniej nie jest to metafora dla Ciebie ...w takich chwilach musisz przystanąć i znów w sobie zadać sobie to pytanie :dlaczego ?nie dlaczego tak jest i dlaczego ja ? bo to pytanie dawno już puściłaś i odpuściłaś ... to dlaczego dotyczy wybory Twego ..hm hm ...serca ...twojej duszy ...twoich wartości ...twoich pragnień i marzeń dla siebie ...z miejsca, gdzie jesteś dla siebie najczulszy ,najprawdziwszy i gdzie kochasz siebie ...tak po prostu ...

Tym miejscem jest Twoje serce ...zawsze ....zawsze ....

I gdy w tych momentach ,kiedy pada najmocniej i nie wiesz już czy to deszcz ,czy to twoje łzy a może jedno i drugie ...to pytanie dlaczego zadane z głębi twojego serca musi być obecne bardziej niż zwykle ...hm  ..właściwie musisz być cały/cała tym pytaniem ....i musisz być również cały/cała  odpowiedzią ...

Jaka jest odpowiedź ? Dlaczego idę tam gdzie idę ?Jaka jest odpowiedź ...Jaka jest odpowiedź ...

I jedyne co czujesz ...zadając sobie to pytanie ...to uczucie, że nie potrafisz inaczej ...nie chcesz inaczej ...i nie chcesz iść inna drogą, poza ta którą czujesz ...bez względu na wszystko ..jaka jest pogoda..i jakimi drogami jeszcze przyjdzie Ci iść ...czy upadniesz czy nie? ....czy będziesz miał siły wstać czy nie ...czy będziesz poobijany czy nie ? czy dasz rade czy nie ? czy ktoś będzie ci towarzyszył czy nie ? ....

Bo jedno wiesz a raczej czujesz, ze jeśli zejdziesz z drogi ,którą podpowiada Ci Twoje serce  - już przegrałeś ...już przegrałeś ....zanim wyruszyłeś ....

Jest to kwestia wierności samemu sobie ...uczciwości wobec siebie ...i podejmowania decyzji w związku z tym, co czujesz ....

Tak więc mimo tej pogody i mimo, że jesteś tu a nie tam, idziesz dalej ,mijając kolejne zapalone światła w domach, ludzi w środku i myślisz sobie  - no tak jest inne życie i inny świat...chwilami zastanawiasz się ,czy się zatrzymać i zapukać i poprosić o gościnę ...suche ubranie itp. ..i przypomina ci się historia ,którą kiedyś już opisano w jednej książce ,świętej zresztą ...i uśmiechasz się do siebie ...zastanawiasz się ile osób ,by ci naprawdę otworzyło ...w czasach domofonów ,zamkniętych drzwi i enklaw zamkniętych osiedli pilnowanych przez ochronę ...kontakt face to face ...jest praktycznie hm hm nieosiągalny ...  niemożliwy ....i jak masz spojrzeć komuś w oczy ...swoimi oczami w jego oczy ...swoja duszą w jego duszę ...swoim sercem w jego serce ...skoro wszędzie domofony, kody, ochrona, która jest jak zapora w komputerze ,która nic nie przepuszcza do środka ...tylko znanych  ...

jak się spotkać przy tym wszystkim ??? jak ??? ....

idziesz dalej ,mając jednak w sercu wspomnienie Domu ,najpierw swojego domu ,swojej przestrzeni, bliskich ...a potem Domu ,który jest w Twoim sercu ...i jest o wiele większy niż ten Twój materialny...to jest taki Dom, gdzie wszyscy mogą się schronić  ,gdy tego potrzebują....napić, gdy są spragnieni i ogrzać ,gdy są zmarznięci i przemoczeni ...i znów się uśmiechasz do samego siebie /do samej siebie ...

Masz wspomnienie tego Domu w swoim sercu i kiedy jest czasami coraz gorzej ,trzymasz się coraz mocniej ,tego wspomnienia i tego uczucia, jak się czujesz ,gdy przebywasz w tym Domu ...a drzwi do niego wiodą przez Twoje serce ...Twoje własne serce ...i On tam jest ...niezmiennie ,stale ...dla Ciebie ...

Tak więc idziesz dalej ,czując , że masz już Dom i jest nim Twoje własne serce ..chociaż tęskniłeś/tęskniłaś za innym Domem ...i co tu dużo mówić ...nic nie jest takim, jakim  się wydaje ...

Spotykasz na swojej drodze również kałuże i potoki rwącej wody ,w najmniej spodziewanych miejscach i nad którymi najczęściej nie ma mostów ...no czy chociażby jakiś kładek ...wiec w związku z tym , że buty już masz mokre przechodzisz przez nie "na wprost " ...i przypominają Ci się chwile i obrazy, jak żadne normalne dziecko nie przejdzie obojętnie obok kałuży ;-) ...i ze zdziwieniem odnajdujesz w sobie ,pomimo tych okoliczności przyrody ,jak to się mawia ...dziecko ,które cieszy się i jest radosne ...pośród burzy ,przechodząc przez kałuże ...i przy którejś kałuży z kolei już nie szukasz dróg nawet w myśli ,aby ją ominąć lub przejść obok ...a przy którejś z kolei (choć nie liczysz już przy której  ) ...przychodzi Ci znów obraz małego dziecka, które skacze w środku kałuży i jest to najlepsza zabawa ...na przekór tego, co mówią dorośli ...i co czynią dorośli ...

Jedyne mosty o których marzysz i które pomogą Ci przejść nad kałużą i rwącymi potokami ...są mostami z tęczy i one zawsze pojawiają się na niebie i z nieba  i wtedy twoja dusza po nich kroczy ,jak nad przepaścią spokojnie i bezpiecznie ,szczęśliwa skąpana  w Świetle .......

jedyne słońce, o którym marzysz ,to słońce ludzkiego serca ...

jedyne ciepło ,którego pragniesz pośród burzy to ciepło ludzkiego serca ...

jedyna bliskością, za która tęsknisz to bliskość z samym sobą ,bo od niej wszystko się zaczyna ...a potem wszystko inne ....może się zdarzyć ...

Cóż ...Moja  Podróż trwa nadal ...i zastanawiam się jaki będzie Happy End ? właśnie ....co będzie dalej i jak to się skończy ? 

To trochę tak, jak z wciągającą książką  - jak się skończy ? jakie będzie zakończenie ?  ...tak się czuję ...

kolejne rudziały ...kolejne wątki ...nowi i starzy bohaterowie ....nowe wątki ....

Szczerze mówiąc ,jedyne co mogę napisać to to , że to co jest dla mnie najistotniejsze w tej opowieści to Kompas ,którym jest Moje Serce ...to jest sednem tej opowieści ...i ono jest jedyną odpowiedzią, którą  mam 

...na wszystkie pytania i wątpliwości tej Podróży  ...

Jako psycholog, byłam jakiś  czas temu na szkoleniu "Nieoczekiwana Podróż " dotyczącym pracy z osobami  z chorobą nowotworową ....

Nawet wtedy nie przypuszczałam , że taka Nieoczekiwana Podroż jest również przede mną ...

Opowieść ,która dzisiaj popłynęła z mego serca ,jest metaforą Mojej ...Podroży...Teraz ...w Teraz ....

Opowieść ta jest Moją Historią , którą zapragnęłam się podzielić ... z każdym ,kto zapragnie ją przeczytać ...z każdym ,kto odnajdzie w niej kawałek siebie i kawałek Swojej Własnej Podroży ....aby stać się do końca sobą ... na zawsze ….”

Jeśli zechcesz wesprzeć moją Podróż …

w jakikolwiek sposób, który podpowie Ci Twoje serce

zapraszam do kontaktu :

Magdalena Skibińska :email:   lena.ski@wp.pl

Zbieram  pieniądze na leki, jeśli chcesz mnie wesprzeć w takiej formie także

Citi Handlowy 08 1030 0019 0109 8518 0320 2145

Dla wpłat spoza Polski  CITI PLPX  08 1030 0019 0109 8518 0320 2145

Dziękuję z serca. Magdalena